Hey there, little girl [Julia]

Verward struinde hij door het bos. Hij had geen flauw idee waar hij was, wie hij was of wat het doel van zijn bestaan was. Hij zwierf nu al enkele dagen rond in onbekend gebied en er was hem nog niets duidelijker geworden. Wel had hij constant knallende koppijn en hij zweerde dat hij af en toe stemmen leek te horen, maar dat kwam vast door de uitdroging en de honger waar hij telkens bijna aan onderdoor ging. Hij was een aantal keer langs een beekje gekomen, had een paar bessen gevonden (waarvan hij niet eens wist of ze wel veilig waren om te eten, maar dat kon hem op het moment ook helemaal niets schelen). Hij had een poging gedaan om zichzelf schoon te maken met wat water, maar elke keer begon het weer te regenen en kwam hij weer onder de modder te zitten. Het was nu echter eindelijk eens opgehouden met regenen en de zon scheen zowaar door het bladerdek, wat absoluut niet ongewenst was. Hij probeerde elk moment van de dag zich iets te herinneren van wie hij was, van zijn verleden en waarom hij in dit onbekende gebied zat. Tevergeefs. Het enige wat hij wist was dat hij Robert heette, puur omdat het op zijn shirt geborduurd stond. Ook dat wist hij dus eigenlijk niet zeker. Hij schrok op uit gedachten toen hij iets hoorde ritselen. "Hallo?" Het was misschien niet al te slim om iets te zeggen, maar hij was zo moe dat hij niet meer in kon schatten of iets een dreiging was of niet.

Een hoge stem gaf antwoord, alsof hij afkomstig was van een jong meisje. Maar wat zou een jong meisje hier in dit gebied doen? Wat was er in vredesnaam aan de hand. Loop weg, klonk de stem in zijn hoofd. Hij huiverde, maar bleek staan waar hij stond. Hij had het idee dat die stem niet daadwerkelijk een van zijn gedachten was. Loop weg, klonk de stem opnieuw. Nee, dacht hij hardnekkig terug. Hij keek om zich heen, zoekend naar de eigenaar van de stem. Zijn ogen vielen op een kleine brunette. Een meisje dat heel wat jaren jonger was dan hij, ondanks dat hij zijn eigen leeftijd niet eens wist. Hij zag de angst in haar ogen en forceerde daarom een glimlach rond zijn lippen, in een poging het meisje niet weg te jagen. "Ik ben Robert," stelde hij zichzelf vriendelijk voor. "Hoe heet jij?"

Hij merkte op had het meisje haar hoofd schudde, vlak voordat ze antwoord gaf. Zou zij ook stemmen horen? Nee, je staat hier alleen voor, klonk het in zijn hoofd. Hij stak zijn hand uit naar het jonge meisje, Julia genaamd. "Oké, Julia, heb jij enig idee waar we zijn?" vroeg hij, nog steeds een vriendelijke glimlach op zijn gezicht.