Speak up, I can't hear you over the sound of my awesomeness

Zijn ogen vlogen open. Gehaast scande hij zijn omgeving, en nog eens, en nog eens. Waar was hij? Of nee, veel belangrijker nog; wie was hij? De jonge man kon zich niets, werkelijk niets herinneren. Zelfs zijn eigen naam bleef hem vreemd terwijl hij keer op keer om zich heen bleef kijken, bang onaangenaam verrast te worden door de onbekende omgeving. Pas toen hij er echt zeker van was dat er geen direct gevaar dreigde, nam hij de tijd om zichzelf te bekijken. Hij was van top tot teen doorweekt door de regen die door het bladerdek boven hem sijpelde. Hij droeg de meest neutrale kleding die hij in tijden gezien had, met daarop ‘Project Arendt’ en daar weer onder ‘Ash’. Dat laatste voelde vertrouwd aan. Was dat dan zijn naam? Pas nu viel hem op hoe ongelooflijk leeg zijn hoofd voelde. Hoorde hij ergens thuis? Hoorde hij bij mensen? Hij wist het niet. Op zijn armen stonden mensen in inkt afgebeeld, maar hij kon de gezichten niet thuis brengen. Hij zou toch zeker wel een reden hebben gehad om ze zo op zijn huid te laten zetten? Met een kort hoofdschudden besloot hij dat het er niet echt toe deed. Hij moest iets gaan doen. Misschien iets vinden… Verrassend goed voelde het toen hij zich op zijn benen hees en het bos uit wandelde, de slaap en het zware gevoel uit zijn ledematen begon te verdrijven. Plotseling stond hij stil; even verderop zat iemand. ’Hallo?’ Zijn ogen stonden nieuwsgierig, maar toch kon hij zichzelf er niet toe brengen dichterbij te komen. Niemand die wist wat het wicht voor hem met hem van plan was.

Speak up, I can't hear you over the sound of my awesomeness

Het meisje leek haast een bang hert, zoals ze klaar leek te staan om te vluchten bij de eerstvolgende beweging die hij zou maken. De jongen had vaag het gevoel dat hij zou moeten weten hoe hij hiermee om moest gaan, maar iets anders dan gewoon rustig blijven staan om haar aan zijn aanwezigheid te laten wennen kwam simpelweg niet in hem op. Hoe diep hij ook bleef graven, er kwam niets. ‘Wie ben jij?’ vroeg ze hem uiteindelijk. Zijn gezicht vertrok toen het antwoord op zo’n normaal klinkende vraag niet in hem boven kwam, en om tijd te rekken nam hij het meisje in zich op. Ze kwam niet bepaald als een overlever over. Erg slank, vrijwel onbespierd… Niet bepaald een bedreiging voor hem. Zelf was hij flink gespierd en, hoewel hij het nu niet meer wist, hij had altijd flink moeite gedaan om zijn spieren op peil te houden en had hier veel trots uit gehaald. ’Mijn trui zegt Ash.. Dus ik denk dat ik Ash heet. Hoe heet jij?’ Kort scande hij de omgeving, nog altijd bang voor een onwelkome verrassing. ’En weet jij misschien waar we zijn?’

Speak up, I can't hear you over the sound of my awesomeness

‘Dus jij kan je ook niets meer herinneren?’ vroeg ze, haar wenkbrauwen gefronst. ‘Ik heet Dextra, denk ik..’ Had het meisje hem verteld. De jongen haalde eens diep adem, en zette toen een paar passen in haar richting. Wat hem was overkomen was dus niet volstrekt vreemd, het meisje voor hem wist ook niet meer wat haar gebeurd was. ’Wat een interessante naam,’ probeerde hij haar toe te glimlachen, maar de poging mislukte jammerlijk. ’En weet jij misschien waar we zijn?’ had hij haar dan toch maar gevraagd. ‘Ik heb geen flauw idee,’ gaf ze toe. ‘Ik weet alleen dat ik geen goed gevoel heb bij dit alles..’ De jongen zuchtte diep. ’Nee, dat is geheel wederzijds… Maar echt weg lijkt ook nog niet echt een optie, wel?’ Hij keek nog maar eens om zich heen, op zoek naar een uitweg.

Speak up, I can't hear you over the sound of my awesomeness

‘Ik denk dat ze een spelfout hebben gemaakt op mijn shirt,’ antwoordde het meisje in een poging tot een grap. En zo heel grappig was het nu ook weer niet, maar de jongen begon hysterisch zijn stress eruit te lachen. Hij kon pas stoppen met lachen tot hij geknield op de grond zat, de tranen biggelend over zijn wangen. En nog kon hij de grijns niet van zijn gelaat houden. Wat stress wel niet met je deed. ‘Denk je dat er hier nog meer mensen zijn?’ De jongen schudde kort zijn hoofd. ’Eerlijk, ik hoop van niet. En ik hoop ook dat je nu geen vreselijke eerste indruk van mij hebt.’

Speak up, I can't hear you over the sound of my awesomeness

‘Denk je dat er hier nog meer mensen zijn?’ De jongen schudde kort zijn hoofd. ’Eerlijk, ik hoop van niet. En ik hoop ook dat je nu geen vreselijke eerste indruk van mij hebt.’ Hij schudde kort zijn hoofd. ‘Jij bent het eerste wat ik hier nog niet echt beangstigend heb gevonden, dus met die eerste indruk zit het wel goed,’ had het meisje hem geantwoord. ’Ze vertrouwt je, verleid haar,’ klonk het ineens in zijn hoofd. Kort verstijfde hij, en besloot toen dat het meisje hem niet gehoord had. ‘Hoezo hoop je dat hier niemand anders is?’ vroeg het meisje hem toen fronsend. Een scheve grijns kroop over zijn gelaat terwijl hij het meisje nog eens in zich op nam. ’Ik ben geen fan van concurrentie wanneer het om mooie meisjes gaat.’ Even vroeg hij zich af waar dat vandaan was gekomen, daar hij het meisje nog helemaal niet op die manier had bekeken voordat die.. die stem hem het had verteld. Nu, misschien was het geheel zo’n slecht ding niet.