Het verhaal

De banaliteit van het kwaad: niet de aanwezigheid van kwade bedoelingen, maar de afwezigheid van kritisch denken en de kritiekloze opvolging van bevelen naderhand leidt tot het kwaad.

Het is het jaar 3105. De wereld is extreem overbevolkt, waardoor elk gezin nog maar één kind mag krijgen. Het krijgen van een tweede kind of een tweeling, resulteert in het wegnemen van een van de kinderen. Deze kinderen worden opgesloten in een groot laboratorium, waar er experimenten op uitgevoerd mogen worden. Dit kan variëren van experimenten waar niemand echt iets aan heeft, tot het produceren van nieuwe medicijnen en operatietechnieken.

Een groep onderzoekers borduurt voort op het idee van Hannah Arendt, dat niemand van binnen slecht is maar dat dat wel ontwikkelt kan worden (door middel van de afwezigheid van kritisch denken). De kinderen worden met z'n allen in een gebied geplaatst, wat van buitenaf gemanipuleerd kan worden door de onderzoekers - waardoor gevaarlijke situaties gemaakt kunnen worden. De onderzoekers hebben een apparaatje geplaatst in het hoofd van de kinderen, waarmee ze als het ware hun gedachten in kunnen spreken. Hiermee proberen ze de kinderen te beïnvloeden tot het uitvoeren van verschrikkelijke taken, denk hierbij aan het vermoorden of martelen van hun leeftijdsgenootjes. Het doel van het project: zien hoe ver de kinderen onder hun invloed zullen gaan en hoe slecht ze ze daadwerkelijk kunnen maken. De kinderen hebben geen herinneringen meer van voor hun tijd in de arena, hun naam is wel op hun uniform geborduurd - zodat ze wel hun naam nog weten. Ze zijn geheel naïef en kunnen met gemak beïnvloed worden.