Fuck this shit I'm out || &Matteo

Dit was zo ongeveer al het vijfde rondje wat hij gelopen had door het kleine “dorpje” wat gebouwd was voor het experiment waar hij door zijn zogenaamde familie voor opgegeven was. Hij betwijfelde zeer of hij daadwerkelijk opgegeven was door zijn familie, voor hetzelfde geldt was hij al zijn hele leven een proefkonijn. Wat voor familie zou in hemelsnaam een familielid hiervoor opgeven? Hij slaakte het zucht. Matteo had de hoop gehad dat het wandelen zijn gedachten goed zou doen, dat hij de situatie positiever in zou gaan zien. Maar dat was helaas niet het geval.

Enkele keren had hij overwogen om verder het eiland op te gaan, maar eigenlijk durfde hij dat toch niet. Hij had al meerdere malen bewakers gezien en hij wist – door hun brandende blikken – dat ze hem ook gezien hadden. Ze hadden stuk voor stuk wapens aan hun riemen hangen, wat de situatie niet echt veel vrolijker maakte. Als we meedoen aan een vreedzaam experiment? Waarom zijn er dan bewapende bewakers op het eiland?

In gedachten verzonken liep de jongen langs de hutjes. Hij moest een kreet onderdrukken toen hij plots met zijn hoofd tegen dat van iemand anders aanbotste. Hij fronste zijn wenkbrauwen, terwijl hij het meisje voor hem bestudeerde, maar wist al gauw een vriendelijke glimlach op zijn gelaat te toveren. “Sorry man, ik zag je niet. Iets met de kleur van deze vreselijke trui.” Hij verraste zichzelf ietwat door hardop om die opmerking te moeten lachen. Ze had wel een punt, de trui die ze aanhad kon echt niet. ”Je weet dat er ook andere kleren in je hut liggen, hè?” zei hij, met zijn – duidelijk aanwezige – Italiaanse accent. Hij stak zijn hand naar het meisje uit. ”Matteo.”

“Officieel is het Rayanna Nessa Tremblay, maar je kunt er als van maken dat je leuk vindt. Rey, Nessie…” stelde het meisje zich voor, terwijl ze - misschien iets te - enthousiast zijn hand schudde. “En boy you’re charming, help me even,” vervolgde ze. Voordat Matteo überhaupt antwoord kon geven, werd hij al meegesleurd haar hut in. Hij had een vaag vermoeden - een vleugje van een herinnering - dat hij wel vaker door een meisje mee een kamer in gesleurd was, maar nooit één minuut na een ontmoeting. En waarschijnlijk had dit meisje hele andere doeleinden, hoogstwaarschijnlijk zou ze hem nu niet meteen haar bed in sleuren. Hij wist eigenlijk ook niet of hij dat jammer moest vinden of niet.

Ze sleepte hem daarentegen wel degelijk mee naar haar slaapkamer, maar stopte bij haar kledingkast. “Andere kleding! Dat ik daar niet aan heb gedacht…” Hij keek met één opgetrokken wenkbrauw en een schuine glimlach toe hoe ze haar kledingkast open trok. ”Het verbaast me vooral dat iets anders aantrekken niet het eerste was wat je dacht, bij het zien van dat shirt,” zei hij grinnikend. “Heeft het allemaal dit afschuwelijke logo?” sprak Rey, terwijl ze een hemelsblauw shirt omhoog hield. “Is dit een verbetering?” Met een overdreven gebaar legde de jongen een hand op zijn kin, terwijl hij eerst langdurig het shirt bestudeerde en daarna het meisje - wellicht iets te lang - in zich op nam. ”Om eerlijk te zijn denk ik dat elk kledingstuk in die kast een verbetering zal zijn,” antwoordde hij met een sarcastisch lachje. Waarna hij ietwat serieuzer antwoordde met: ”maar het is absoluut een verbetering, die kleur past bij je.” Hij wist eigenlijk helemaal niet zeker of die kleur bij haar paste, want daar had hij helemaal geen verstand van, maar instemmen leek hem in dit geval het beste idee - ze had het shirt immers zelf uitgekozen.

“Het eerste dat ik me nu afvraag is waarom ik dit kotskleedje überhaupt nog aan heb,” had het meisje gezegd, terwijl ze haar shirt over haar hoofd trok. Matteo trok even verrast zijn wenkbrauwen op, verbaasd over de schijnbaar missende gène van het meisje. Hij probeerde zo lang als mogelijk zijn ogen op het gezicht van het meisje gericht te houden, als een ware gentleman. Maar hij moest toegeven dat dat lastiger was dan gedaan. Hij brabbelde daarom maar wat over dat het wel een kleur was die bij haar paste, meer voor zijn eigen afleiding dan om een antwoord op haar te geven. Echter, was het niet echt een geschikte afleiding. Gezien dat hij ineens toch zijn blik op het lichaam van het meisje richtte - geheel per ongeluk natuurlijk. “Heb jij daar eigenlijk wel echt verstand van, of murmel je maar wat dat in mijn straatje lijkt te passen?” Ha, busted. Hij keek haar met een schaapachtige glimlach aan. ”Oké, ik moet toegeven dat ik daar echt geen verstand van heb. Maar, het blijft een verbetering,” lachte hij. ”Wie weet had ik er wel heel veel verstand van, maar ben ik dat allemaal kwijtgeraakt door dit experiment.”

“Ocharme, zomaar je hiervoor toch al niet bestaande kledingsmaak kwijt… Lijkt me sterk als ik het nog steeds voor elkaar krijg om de goed uitziende gasten als eerste tegen het lijf te lopen…” Plots stond het meisje een stuk dichterbij, terwijl ze hem in zijn buik porde. “Of wilde je zeggen dat ik mijn smaak in mannen eigenlijk ook compleet kwijt ben en je alleen maar flink knap lijkt? In mijn hoofd?” Hij trok zijn wenkbrauwen op en sloeg zijn armen over elkaar. ”Als ik daarmee mijn kledingsmaak terug bent, dan wil ik inderdaad best beweren dat jij last hebt van waanbeelden en dat je eigenlijk helemaal geen smaak in mannen hebt,” antwoordde hij met een grijns, die alleen maar breder werd naarmate de brunette hem vaker porde. “Of misschien ben jij je smaak in vrouwen wel kwijt, en vraag je je nu af waarom je bij een lelijk mokkel in haar hut staat. Oh! Of misschien val je nu ineens op mannen. Of deed je dat hiervoor misschien ook al…” Matteo schudde lachend zijn hoofd, hij kon geen woord tussen de woordenstroom van het meisje inbrengen. “Zoveel mogelijkheden!” klonk het vervolgens, terwijl het meisje zich achterover op het bed liet vallen.

Matteo leunde tegen haar kledingkast aan, zijn blik gericht op het meisje. Het koste hem meer moeite dan hij toe zou willen geven om te blijven staan waar hij stond. Maar hij kon het niet maken om nu al bovenop haar te duiken. Dus besloot hij de hoeveelheid mogelijkheden maar wat voor haar te beperken. ”Ik ben dan misschien mijn kledingsmaak kwijt, maar ik weet vrij zeker dat ik mijn smaak in vrouwen niet kwijt ben,” zei hij, met een knipoog. ”Maar mannen zijn inderdaad ook wel leuk,” zei hij er met een speelse grijns achteraan. .

”Maar mannen zijn inderdaad ook wel leuk,” had hij gezegd, een schuine grijns speelde rond zijn lippen. Hij merkte op dat de ogen van het meisje bij die woorden verwijdden, waardoor hij alleen nog maar breder grijnsde. “Ook jongens? Bi? Wat… hoogst interessant…” klonk haar antwoord. “Moesten we dan niet iets voor je uitzoeken buiten? Of ligt je voorkeur toch bij dames…?” Matteo nam het meisje in zich op, toen ze overeind kwam. Hij vond het toch uiterst… spijtig dat ze haar shirt weer aan had getrokken. Ness was vlak voor hem komen te staan en hij kon zijn ogen niet van haar afhouden. “Zeg het maar,” haar stem klonk als een zachte fluistering in zijn oor en even liep er een kleine rilling langs zijn ruggenwervel. Voordat hij überhaupt antwoord kon geven, was ze de kamer al uitgedoken. ”Oh, dus mevrouw komt erachter dat ik bi ben en heeft meteen geen interesse meer?” riep hij haar lachend achterna. Hij schudde even lachend zijn hoofd, alvorens haar achterna te gaan. ”Of wil je nu mijn slaapkamer zien?” vervolgde hij, grijnzend.  

“Oh, maar maak je daar maar geen zorgen om,” werd er lachend teruggeroepen. “Ik zou me meer zorgen maken om of ik er nu geen trio van wil maken… met twee mannen we te verstaan.” Matteo kon een lach niet onderdrukken. ”Ach, maar ik ben altijd in voor een trio,” antwoordde hij grijnzend. ”Dus als jij nou eens een leuke jongen uitzoekt…” voegde hij eraan toe. De vraag of ze nu zijn slaapkamer wilde zien, werd verrassend enthousiast beantwoord. “Jouw slaapkamer…? Ja. Ja! Die wil ik zien!” Ness had zich met een grote grijns naar hem toegedraaid. “Is hij mooier dan die van mij?” Hij trok zijn wenkbrauwen op en lachte. ”Nou, ik weet niet of ik daar nou wel zo’n goed oordeel over kan vellen. Immers heb ik ook geen kledingsmaak, aldus sommige mensen,” zei hij plagend. Hij raakt met zijn hand kort haar heup aan, alvorens haar te passeren en haar hut uit te lopen. Eenmaal buiten draaide hij zich naar haar om en spreidde zijn armen. ”Kom, dan mag je zelf bepalen of hij mooier is dan de jouwe,” zei hij met een speelse grijns.